ΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ

 

ΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ευρώπη κατοικείτο από αυτόχθονες Ελληνικές  φυλές που μεταφράζεται σε Πελασγούς, Δωριείς, Ίωνες , Αιολείς, Γαλάτες, Κέλτες, Ιλλυριούς, θράκες  κ.λ.π. 

Φυσικά αυτά δεν αναφέρονται από την συμβατική ιστορία , οι συγγραφείς της οποίας  θέλουν να μας πείσουν ότι οι λαοί της Ευρώπης προέρχονται από γερμανικά φύλα που άρχισαν να εγκαθίστανται από τον 1^ο αιώνα μ.Χ. (μετά Χάους) στην Ευρώπη και μόλις το 476 μ.Χ μετά την κατάλυση της  Δυτική Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αυτά τα γερμανικά φύλα επικράτησαν σε όλη την Δυτική και Βόρεια Ευρώπη διαμορφώνοντας την «Ευρωπαϊκή» ανθρωπογεωγραφία.  Αυτά μας μαθαίνουν στα σχολεία και τα πανεπιστήμια.

Οι ιστοριογράφοι τους όμως διαψεύδονται συνεχώς.  Εκτός από το όνομα Ευρώπη που είναι καθαρή ελληνική λέξη,  διαψεύδονται συνεχώς και από τα αρχαιολογικά ευρήματα που ακόμη και στη βόρεια Ευρώπη μέχρι σήμερα αποδεικνύονται ελληνικά, καθώς και από την διασωθείσα γραμματεία  που αναφέρει ότι ο Απόλλων το μισό  διάστημα του έτους το περνούσε στην περιοχή της Υπερβόρειας που ορίζεται ως η σημερινή  Β. Ευρώπη. Στοιχεία που αποδεικνύουν τις κοινές καταβολές της ελληνικότητας σε όλη την Ευρώπη.

Με την διάσπαση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε Δυτική και Ανατολική δημιουργείται ένα νέο διοικητικό σύστημα που πολεμάει την ελληνικότητα, και σταδιακά επιβάλλει τον χριστιανικό σκοταδισμό στηριζόμενη στα νεοφερμένα  βαρβαρικά «γερμανικά» φύλλα που εξορμούν από περιοχές τις μεταξύ Κασπίας θάλασσα και Εύξεινου πόντου.

Μέχρι τότε ο νόμος όριζε την αμιγώς ελληνική φυλετική καθαρότητα για την εκλογή του βασιλιά ή του Αυτοκράτορα. Αυτός ο όρος της εθνολογικής κληρονομικής διαδοχής αποδυναμώθηκε και διαβρώθηκε με την επικράτηση της δογματικής νομοθεσίας του χριστιανισμού που αντικατέστησε το ελληνικό κληρονομικό δικαίωμα με την δογματική πίστη.  Έτσι την εθνολογική καταγωγή την είχε κάποιος δια του χριστιανικού βαπτίσματος και χρίσματος στη ρωμαϊκή θρησκεία, η οποία από τον 4^ο μ.χ. και μετά ήταν ο χριστιανισμός. Με αυτόν τον τρόπο απέκτησαν παράνομα και καταχρηστικά πλαστά βασιλικά δικαιώματα οι μέχρι σήμερα Βασιλικές οικογένειες.

Θα δούμε παρακάτω ότι όλοι αυτοί οι οίκοι δεν διαθέτουν κανένα βασιλικό υπόβαθρο ούτε καταγωγή.

Η συμβατική ιστορία μας λέει ότι οι λαοί που κατοικούν σήμερα στην Ευρώπη είναι κατά κύριο  λόγο γερμανικά φύλα. Από τον πρώτο αιώνα μ.Χ  περίπου βλέπουμε μια εισροή νέων φύλλων από ανατολή προς την Δύση στον χώρο της Ευρώπης. Το 476 μ. Χ. το Δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος διαλύθηκε οριστικά. Στη θέση του δημιουργήθηκε το βασίλειο των Οστρογότθων στην Ιταλία, το βασίλειο των Βησιγότθων στην Ισπανία, το βασίλειο των Βανδάλων στη βόρεια Αφρική και τα βασίλεια των Φράγκων και των Βουργουνδίων στη σημερινή Γαλλία και Γερμανία.. Φυσικά υπάρχουν και άλλα φύλα Γερμανικά  μικρότερα που ήταν υποτελή στα ισχυρότερα ή τα ακολουθούσαν ως σύμμαχοι. Τέτοια φύλλα είναι Σάξονες, Τεύτονες, Κίμβροι, Φρίσιοι, Αλαμανοί, Άγγλοι  κ.λ.π. Ως επί το πλείστον τα γερμανικά φύλλα προέρχονται από την περιοχή της Κασπίας Θάλασσας και έφτασαν στην Ευρώπη εξωθούμενοι κυρίως από τους Ούννους και τους Μογγόλους. Τελικά η φυλή που επικράτησε ήταν οι Φράγκοι η σε τελική ανάλυση ένα κοινό όνομα κάτω από το οποίο ενώθηκαν οι περισσότερες Γερμανικές φυλές.

Οι Φράγκοι επινόησαν μια μυθολογική συνέχεια με πρώτο βασιλιά τον Μερόβειο, του οποίου η δήθεν γραμμή αίματος ξεκινάει από τους Τρώες και τον Πρίαμο, ώστε να χαραχθεί στην μνήμη  των ανθρώπων  και να επιβληθεί στη συνείδηση τους, ότι πράγματι κατάγονται  από τους Τρώες (ΙΛΙΟΝ). Ουσιαστικά η καταγωγή όλων των βασιλικών οίκων της  σημερινής Ευρώπης  προέρχεται από μια μόνο πηγή που είναι οι γερμανικές φυλές, με  κυρίαρχη τη φυλή των φράγκων που τους  ενοποίησε ο Χλωδοβίκος Α΄ ή Κλόβις Α΄  περί το 500 μ.Χ και ίδρυσε την δυναστεία των Μεροβίγγειων.

Τον τελευταίο αιώνα της βασιλείας τους οι Μεροβίγγειοι είχαν διακοσμητικό ρόλο, την πραγματική εξουσία ασκούσε ο Μαγιορδόμος των ανακτόρων. Ο μαγιορδόμος είναι μεσαιωνικός τίτλος αυλάρχη και σημαίνει κύριος του παλατιού.

Ο Πιπίνος ο Βραχύς μαγιορδόμος των Μεροβίγγειων  τελικά εκτόπισε οριστικά τον τελευταίο Μεροβίγγειο βασιλιά (751μ.Χ), και ίδρυσε την  Δυναστεία των Καρολιδών, από όπου προέκυψαν οι σημερινοί βασιλικοί οίκοι της Ευρώπης.

 Ο Πεπίνος ο Βραχύς εξελέγη βασιλεύς των Φράγκων σε μια μεγάλη Σύνοδο ευγενών, παρουσία μεγάλου τμήματος του στρατού του. Προκειμένου να πετύχει την αναγνώρισή του, μέσω του χρίσματος, ο Πεπίνος ο Βραχύς κάλεσε τον  πάπα Στέφανο Β΄ στο Παρίσι για να του δώσει το χρίσμα στη Βασιλική Σαιν-Ντενί. Εκεί ο πάπας του έδωσε τον τίτλο του Πατρικίου των Ρωμαίων.

Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνουμε μια αναφορά  στο τι σημαίνει και τι πρεσβεύει ο όρος Πατρίκιος. Πατρίκιοι ήταν οι αρχικοί κάτοικοι της Ρώμης που συγκρότησαν το populus romanus. Έτσι οι Πατρίκιοι θεωρούνταν εκ γενετής αριστοκράτες και η ιδιότητα του Πατρικίου ήταν κληρονομική στους απογόνους τους. Στην αρχαία Ρώμη, οι τέλειοι πολίτες, οι ευπατρίδες, οι patricii, ήταν ευγενείς που κατάγονταν από επιφανείς οίκους (patres) των παλαιότερων συγκλητικών της Ρώμης. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι μέσω του τίτλου του Πατρικίου των Ρωμαίων που έδωσε ο Πάπας στον Φράγκο Πεπίνο τον Βραχύ,  οι  Καρολίδες αποκτούν ψεύτικη, πλαστή σύνδεση που εκτείνεται προς τα πίσω στους Τρώες (Ίλιον-αρχαία Ελλάδα).

Η δυναστεία των Καρολιδών εδραιώθηκε με την στέψη του Καρλομάγνου από τον πάπα της Λέοντα Γ ΄ ως αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το 800μ.Χ,  όπου ως αντάλλαγμα ο Καρλομάγνος αναγνώρισε την πρωτοκαθεδρία της χριστιανικής πίστης στον πάπα Λέοντα Γ΄.

Οι μεν Μεροβίγγιοι διατείνονται ότι οι απαρχές τους οφείλονται στον διασκορπισμό των Τρώων με αρχηγό τον Πρίαμο, οι δε Καρολίδες μετά από ανταλλαγές και συμφωνίες με τους πάπες αποκτούν το κληρονομικό δικαίωμα του πατρικίου, που η απαρχή του κληρονομικού δικαιώματος του πατρικίου φτάνει στην ίδρυση της Ρώμης το 753 π.χ. την οποία ίδρυσε ο Ρωμύλος  και ο Ρέμος απόγονοι του Τρώα Αινεία. 

Ουσιαστικά μέσα από τις διαμάχες των ομάδων, φατριών των γερμανικών φύλων προέκυψε μια μορφή εξουσίας που σε καμία περίπτωση δεν ήταν βασίλειο. Σε αυτές τις διαμάχες αναδείχθηκε ο Κλόβης ή Χλοδόβικος, ο οποίος κατάφερε να ενοποιήσει τα γερμανικά φύλα και να δημιουργήσει την πρώτη δυναστεία των Μεροβιγγείων (481-751μ.χ.). Μετά ακολούθησε η Καρολίγγεια δυναστεία που με τον Καρλομάγνο δημιουργήθηκε  η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Από αυτή την αυτοκρατορία δημιουργήθηκαν αργότερα πολλά διάδοχα κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Βουργουνδίας, καθώς και πολλοί πλάγιοι  βασιλικοί  οίκοι οι οποίοι έφθασαν ως τις μέρες μας,  αν και η φραγκική ταυτότητα παρέμεινε στενά  ταυτισμένη με τη Γαλλία.

Πλάγιοι οίκοι είναι οι οίκοι που προέκυψαν από δευτερότοκους τριτότοκους γιους κ.λ.π.  καθώς και εξώγαμα. επίσης γάμοι μεταξύ συγγενών, θειων- ανιψιών, λόγω έλλειψης αρρενογονίας του πρωταρχικού κλάδου που διεκδικήσαν την βασιλεία ή την κομητεία το Δουκάτο κ. λ. π. Αιμομικτικές καταστάσεις για να διατηρήσουν έναν ψευδότιτλο που θα τους οδηγούσε στην εξουσία. 

Οι πλάγιοι αυτοί οίκοι είναι οι παρακάτω:

 Ο Οίκος των Καπετιδών (γαλλικά: Maison des Capétiens) είναι εκείνος από τον οποίο προήλθαν οι βασιλείς της Γαλλίας κατά το διάστημα (987-1328). Είναι ο τρίτος οίκος που βασίλευσε, μετά τους Μεροβίγγιους και τους Καρολίδες. Γενάρχης του Οίκου είναι ο Ούγος Καπέτος.

Την εποχή εκείνη η κτήση (ο τίτλος) αποτελούσε και το "επίθετο". Επειδή όμως η κτήση δινόταν κληρονομικά στον πρώτο γιο, μόνο αυτός είχε τον τίτλο και τον θυρεό. Οι άλλοι γιοί έπαιρναν μερικές φορές μία περιοχή για εισόδημα (appanage) ή νυμφευόταν μία που ήταν η μόνη κληρονόμος της κτήσης του πατέρα της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κάθε γιος να έχει άλλο τίτλο (επίθετο) και θυρεό. Έτσι την περίοδο αυτή Καπετίδες ονομαζόταν μόνο οι απευθείας άρρενες  απόγονοι, δηλ. από την ανάρρηση του Ούγου Καπέτου το 987 ως που απεβίωσε ο Κάρολος Δ' το 1328. Τους διαδέχθηκε ο πλάγιος κλάδος των Βαλουά και όταν εξέλιπε και αυτός, ο άλλος κλάδος των Βουρβόνων (πάντοτε εξ αρρενογονίας). 

Ο οίκος των Βαλουά .(1328-1589)  ήταν ένας πλάγιος οίκος του κλάδου των Καπετιδών που διαδέχθηκε τον κύριο κλάδο όταν αυτός εξέλιπε.

Ο οίκος των Βουρβόνων(1589-1848) και αυτός πλάγιος οίκος των καπετιδών βασίλεψε με μια διακοπή από την Γαλλική επανάσταση  1789 έως την πτώση του Ναπολέοντα Α. Βουρβόνοι είναι σήμερα οι βασιλείς της Ισπανίας. Μέχρι τον πόλεμο της Ισπανικής διαδοχής ο Βασιλικός  οίκος της Ισπανίας προερχόταν από τους Αμψβούργους από εκεί και μετά ακολουθούν τον οίκο των Βουρβόνων.

Αυτοί οι τρείς οίκοι που αναφέρθηκαν είναι ταυτισμένοι κυρίως με το δυτικό τμήμα της Αγίας Ρωμαϊκής  Αυτοκρατορίας, κυρίως  την Γαλλία,  και χρησιμοποιούν ως τίτλο το «ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ» που προέρχεται από τον οίκο των Μεροβίγγειων  από το (Χλωδοβίκος Α΄ ή Κλόβις Α΄).

Οι παρακάτω οίκοι αναφέρονται κυρίως στα ανατολικά  τμήματα της Αγίας  Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Ο Οίκος των Οθωνιδών ( 919 ως το 1024) ή Σαξονική δυναστεία. Ιδρυτής της δυναστείας ήταν ο Λιούντολφ, δούκας της Σαξονίας, απόγονος υπουργών (ministeriales) του κράτους του Καρλομάγνου, ήταν ένας πλάγιος οίκος των καρολιδών όταν εξέλιπε ο οίκος των Καρολιγγείων

Ο Οίκος των Μπάμπενμπεργκ (Babenberg) κυβέρνησε την Αυστρία από το 976 έως το 1246. Από κόμητες της περιοχής έγιναν μαργράβοι και μετά δούκες. Η παράδοση αναφέρει ότι κατάγονται από τους Χένεμπεργκ της Φραγκονίας, οι οποίοι με τη σειρά τους κατάγονται από τους Ροβερτιανούς (τους προγόνους των Καπετιδών), χωρίς όμως να υπάρχουν στην εποχή μας στοιχεία γι' αυτό.

Ο Οίκος των Αψβούργων (γερμανικά: Haus Habsburg, ισπανικά: Casa de Habsburgo) ή απλά Αψβούργοι και επίσης γνωστός ως Οίκος της Αυστρίας είναι μια από τις πιο εξέχουσες και σημαντικές δυναστείες στην ευρωπαϊκή ιστορία. Μετέφερε τη βάση εξουσίας της οικογένειας στη Βιέννη, όπου η δυναστεία των Αψβούργων απέκτησε το όνομα του «Οίκου της Αυστρίας» και κυβέρνησε μέχρι το 1918. Η οικογένεια χωρίστηκε πολλές φορές σε παράλληλους κλάδους, με σημαντικότερη στα μέσα του 16ου αιώνα στον ισπανικό και τον αυστριακό της κλάδο μετά την παραίτηση του Καρόλου Ε'. Αν και κυβερνούσαν διαφορετικές χώρες, οι διαφορετικοί κλάδοι παρόλα αυτά διατηρούσαν στενές σχέσεις και συχνά αλληλοπαντρεύονταν.

Τέλος ο Ο Οίκος του Ουίνδσορ (αγγλικά: House of Windsor) είναι ο βασιλικός οίκος του Ηνωμένου Βασιλείου και των άλλων βασιλείων της Κοινοπολιτείας. Ιδρύθηκε από τον Βασιλιά Γεώργιο Ε΄ του Ηνωμένου Βασιλείου με βασιλικό διάταγμα στις 17 Ιουλίου 1917, όταν άλλαξε το όνομα της βρετανικής βασιλικής οικογένειας από το γερμανικό Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα (ένα παρακλάδι του Οίκου των Βέττιν) στο αγγλικό Ουίνδσορ. Ήταν  ο Οίκος των Βέττιν  ένας δυναστικός οίκος της Ευρώπης, που τα πρώτα μέλη του ήταν κόμητες του Βέττιν και  οι απαρχές του εντοπίζονται σε κάποιο πλάγιο οίκο του οίκου των Οθωνιδών  που ήταν Δούκες της Σαξονίας.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ένα.  Η καταγωγή όλων των «βασιλικών οίκων» της Ευρώπης  προέρχεται από μια μόνο πηγή που είναι οι γερμανικές φυλές και διατηρούνται μέχρι σήμερα μέσα από επιγαμίες συγγενών θείων, ξαδέλφων, αιμομιξιών που γέννησαν  τερατογεννήσεις, χαρακτηριστικά δείγματα συναντούμε στην δυναστεία των Αψβούργων της Ισπανίας. 

Όσο  αναφορά τους λαούς της σημερινής Δυτικής  Ευρώπης, μας λένε οι ιστορικοί τους μέχρι σήμερα ότι  προέρχονται από μια σχεδόν περιοχή, (περιοχή ανάμεσα σε Κασπία θάλασσα και Εύξεινο Πόντο), όπου γεννούνται  λες και υπάρχει μια μοναδική  κλωσσομηχανή και φτιάχνει ανθρώπινα πλάσματα. Σαν να μην υπήρχαν άνθρωποι εκεί και στην βόρεια, δυτική και κεντρική Ευρώπη. Δεν αναφέρονται σχεδόν καθόλου στους λαούς που προϋπήρχαν για χιλιάδες χρόνια σε αυτές τις περιοχές -έστω ότι αφομοιώθηκαν από τους νεοφερμένους λαούς. Μας λένε ότι δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία, ενώ υπάρχουν ιστορικά στοιχεία της παλαιότερης Ρωμαϊκής ιστορίας που αποδεικνύουν ότι στην Ευρώπη κατοικούσαν λαοί πολύ πριν την Ρωμαϊκή κατάκτηση.

Κατασκεύασαν λοιπόν ένα  ιστορικό κενό μεταξύ της νόμιμης ελληνικής Βασιλικής  διαδοχής εξ αίματος και των ψευτοβασιλίων τους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν κενά στην ιστορία, προσπάθησαν να συνδέσουν αυτό το κενό με μια ψευδή-πλαστή γραμμή αίματος που εκτείνεται προς τα πίσω φτάνοντας στον Έλλην απόσταση βασιλέα Πρίαμο και σε μέλη της βασιλικής οικογένειας του Ιλίου όπως ο Αινείας. Χαρακτηριστικό δείγμα της προσπάθειάς τους να ενταχθούν στην Ελληνική συνέχεια είναι η κατασκευή των πόλεων Τρίερ (Τροία) στην σημερινή Γερμανία και Παρίσι (Πάρης) στην Γαλλία, που η ονοματοδοσία τους παραπέμπει στην ελληνικότητα της Τροίας (Ίλιον).  

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ